پس از اعلام نتایج انتخابات مجلس دهم در هر دو مرحله، مشخص شد حداقل ۱۴۰ نفر منتخبان از کاندیداهای لیست امید بودند، اما همین امروز در انتخاب رییس مجلس مشخص شد
حدود دو سوم این جماعت، همانانی هستند که قرار است در مجلس جدید، بدون توجه به نظر فراکسیون، بی توجه به حقی که بر گردنشان است، بی‌اعتنا به «امید»ی که مردم به آنان داشته و دارند و… صرفا با هر بادی که به سودشان باشد، تغییر مسیر بدهند!
بحث بر سر خوبی و مزیت و یا رجحان لاریجانی و عارف نیست؛ اینکه کدامیک توانمندی بیشتری داشته و دارند، هم مراد این نوشته و نقد نیست. اینکه آقای زیباکلام، ریاست لاریجانی را مناسبتر می‌دید اما قاطبه اصلاح‌طلبان و شخص آقای خاتمی، بر عارف نظر مثب‌تر داشتند هم موضوع نوشته ما نیست. این دغدغه و نگرانی از باخت کاندیدای لیست امید و مخدوش شدن ابهت ۷ اسفند ۹۴ و ۱۰ اردیبهشت ۹۵ و نومیدی دامن‌گیری که به سراغ طیف وسیعی از جامعه و مردم آمده و خواهد آمد (و طعنه این که اول شدید، اما آخری‌ها را رییس کردند!) هم مدنظر ما نیست.
بحث بر سر یک تکرار تجربه تلخ دیگر در گردون سیاست ایران و ما ایرانی‌هاست! فاصله عمیق ما ایرانیان با کار تشکیلاتی، تحزب و رعایت آیین‌های حرفه‌ای قواعد بازی‌هاست، بی توجهی به قواعد پیروزی و شکست، قواعد پیمان و عهد بستن، قاعده نمک خوردن و نمکدان نشکستن، اینکه وقتی با پرچم مشخصی وارد بازی شدیم، پس از پایان، به هر دلیلی پرچم حریف را بالای سر نگیریم! خصوصا اینکه، در آن بازی، پیروز هم شده باشیم، اما پس از پایان بازی پرچم حریف را بالای سر بگیریم چون احتمالا ما را بیش و بیشتر کامروا و سعادتمند می‌کند! یک دبل پیروزی یا تری‌پل کامروایی…!
در بدبیناته‌ترین حالت از تعریف ترکیب مجلس دهم، نمایندگان با این گرایش‌ها وارد مجلس شدند:
لیست امید: ۱۳۰ نماینده
لیست اصولگرایان: ۱۰۰ نماینده
مستقل‌ها: ۵۰ نماینده
بلاتکلیف‌ها: ۸ نماینده (وضعیت بلاتکلیف انتخابات در تبریز، فوت یکی از منتخبان، ابطال آرای نماینده اصفهان و بندرلنگه)
اما آرای امروز برای هیات رییسه مجلس را چگونه می‌توان برآیند، چنین ترکیبی ارزیابی کرد؟ برای مثال آرای آقای لاریجانی چگونه به ۱۷۳ رای بالغ شد؟ اگر حتی فرض بگیریم از آن حدود ۳۰ نماینده لیست امید، که امروز به عارف رای ندادند، حداکثر ۳ تا ۵ نفر از جمله علی لاریجانی، بهروز نعمتی، کاظم جلالی را به خاطر برخی ملاحظات سیاسی، فاکتور بگیریم، رای ندادن و پشت کردن آن حدود ۲۵ نفر دیگر، به کاندیدای لیستی که از صدقه آن وارد مجلس شدند، نمکدان شکنی محض و پشت پا زدن به عهد و تعهدشان، بی اعتنایی به امید مردم نبوده و نیست؟
حل این مسئله ریاضی در سطح ابتدایی کار اصلا سخت و دشواری نیست! با رییس شدن آقای جنتی در مجلس خبرگان و آقای لاریجانی در مجلس دهم، قرار نیست «امید» از جامعه رخت بربندد، مسیر امید بس طولانی است و پرفراز و نشیب، قرار نیست به این سادگی ها نومید شویم و بپنداریم، زمان از حرکت بازایستاده، هرگز اینگونه نیست. رودخانه امید همچنان سیال و روبه جلوست و …
ثبت دیدگاه