«قُلْ إِن کَانَ آبَاؤُکُمْ وَأَبْنَآؤُکُمْ وَإِخْوَانُکُمْ وَأَزْوَاجُکُمْ وَعَشِیرَتُکُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَهٌ تَخْشَوْنَ کَسَادَهَا وَمَسَاکِنُ ترْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَیْکُم مِّنَ اللّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِی سَبِیلِهِ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّى یَأْتِیَ اللّهُ بِأَمْرِهِ وَاللّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ»[توبه:۲۴]
معنی: «بگو اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالى که گرد آوردهاید و تجارتى که از کسادش بیمناکید و سراهایى را که خوش مىدارید نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راه وى دوست داشتنى تر است؟! پس منتظر باشید تا خدا فرمانش را به اجرا درآورد و خداوند گروه فاسقان را راهنمایى نمىکند.»
هر وقت آیه فوق را می خواندیم، انداممان به لرزه می افتاد و اشک از چشمانمان جاری می گشت، که مبادا کسی یا چیزی، جای الله و رسول و جهادش را در دل یا زندگی مان بگیرد… اما اکنون چه؟! اصلا به نظر شما چنین آیه ای را در قرآن داریم؟!
یادش بخیر… هر وقت که لفظ مبارک «الله» را می شنیدیم، قلبمان می لرزید و هر وقت قرآن می خواندیم یا می شنیدیم، ایمانمان غلیان می کرد و احساس می کردیم چیز دیگری شده ایم؛ شاید دلیلش آن باشد که آن زمان با شهیدسیدقطب(رحمه الله) همنوا بودیم و ایمان را به «متصل شدن»، تعبیر می کردیم…
متصل شدن به «الله» که تنها سرچشمه و منبع نور است؛ آن زمان نور داشتیم… شاید بدان خاطر که سیمهای ارتباطی مان با منبع، سالم بود و مخدوش نبود… اما حالا چه؟!!
بیایید لختی در آیه زیر بیندیشیم:
«إنّما المؤمنون الّذین إذا ذکر الله وجلت قلوبهم و إذا تلیت علیهم آیاته زادتهم إیمانا و علی ربّهم یتوکّلون»[انفال:۲]
یعنی: «مؤمنان همان کسانىاند که چون خدا یاد شود دلهایشان بترسد و چون آیات او بر آنان خوانده شود بر ایمانشان بیفزاید و بر پروردگار خود توکل مىکنند…»
یادش بخیر… زمانی آیه بالا را به نیکی فهم کرده بودیم و آن را ملکه ذهن و رفتار خویش قرار داده بودیم؛ اما اکنون چه؟! میدانید هم اکنون، زمانیکه با این آیه روبرو می شویم، و فقدان روحیه گذشته را لمس می کنیم، به خود چه می گوییم و برای اقناع خویش، به چه توجیهی روی می آوریم؟!
می گوییم: مگر چه شده؟ خب ایمان درجاتی دارد و بالا و پایین می کند، و حالا در ضعیف ترین حالت خویش است!! و با پذیرش همین توجیه که ایمان داریم، آن را در سطح حداقلی خویش، باقی می گذاریم و برای تقویت آن،هیچ تلاشی نکرده و کاملا منفعلیم!
یادش بخیر… زمانی دلهایمان برای حضرت رسول(ص)، تنگ می شد؛ راستی زمانیکه میگوییم «السلام علیک ایها النبی ورحمه الله و برکاته»، حواسمان کجاست؟ آیا واقعا درود و برکات الهی را آگاهانه و مشتاقانه نثار آن رحمهللعالمین(ص) می کنیم؟ یا اینکه همچون طوطی، تقلید می کنیم و حواسمان به بازار و خانه و فوتبال و فیلم وسریال است؟!
یادش بخیر… دلمان به حمایتهای همدیگر خوش بود؛ بار همدیگر را سبک می کردیم؛ از دوری هم، دلتنگ می شدیم؛ نور چشم هم بودیم و از دردهای هم خبر داشتیم…
نمازهای جماعت در مساجد دلیلی بودند، برای لقای برادرانمان و باخبر شدن از احوال آنان؛ آنهم امروز به بهانه اینکه مسجد رفتن واجب نیست و سنت است، آنها را به باد فراموشی سپرده ایم، و می گوییم: «آدم که به مسجد نیاید، گناهکار نمی شود!! این هم بماند که پشت سر هم چه گلهایی می گوییم و چه گلهایی می شنویم؛ چه گلهایی می فروشیم و چه گلهایی می خریم؛ خلاصه برای هم اصلا کم نمی گذاریم…!!
«محمد رسول الله والذین معه اشداءعلی الکفار رحماء بینهم»[فتح:۲۹]
یعنی: «محمد(ص)، پیامبر خداست و کسانى که با اویند بر کافران سختگیر و با همدیگر مهربانند.»
زمانی این آیه را خوب فهمیده بودیم و آن را عمل می نمودیم!
یادش بخیر آن روزها… با یک آیه نمی توانستیم، شب را به روز برسانیم؛ اشک ریختن امانمان نمی داد! محو معنا و غرق رحمت گشته بودیم…!
اما امروز که به مسجد می رویم، می گویند قرآن بخوانید، که هر حرفش ده ثواب دارد!
یاد آن دوران بخیر که تعقل و تدبر و تذکر برای خود، قرب و منزلتی داشتند…!
سلام خدمت شما دوست گرامی ممنونم ازتون مطلبتون بسیار زیبا و البته قابل تامل بود به امید اینکه همه ی ما مسلمانان واقعی باشیم پایبند به قران وسنت
سلام علیکم
به به کاک حکمتی به ریز.
خوبی کاک حکمت جان ؟چ خبر ؟خیلی وقته ازتون خبر نداشتم ،نوشتتون هم خیلی زیبا ورسا بود .
راستی چرا من به شمارتون پیام میدم بدستتون نمیرسه ؟!
شما به اینترنت دسترسی دارید ؟
امیدورام که تونسته باشید که این پیامو بخونید .
براتون از خدای منان ایمانی راسخ وپایدار همراه با توام از سلامت جسمانی خواستارم .
پژمان چاوشینی *)
هوالعلیم،سلام الله بر شما،کاش نمی گفتیم یادش بخیر و نگوییم،خدا کند بتوانیم آن روزها را باز گردانیم،حتی خاطراتشان بسیار شیرین و آرامش بخش است،اگر آن دوران زنده شود چقدر طمأنینه خواهیم داشت،چقدر جامعه ی سالم و پاکی می شود،می شود بازش گردانیم کمی همت می خواهیم،کمی تلاش و توکل،و اندکی ایمان بیشتر .پیش به سوی احیای آن ها.تلنگر لازم و به جایی بود برادرم ،حقیقتا بهره بردم . بسیار ممنون تان هستم.رضی الله عنکم