ترجمه:هدایت ادیب
Moonlight is reflected:
It was believed by earlier civilizations that the moon emanates its own light.
Science
now tells us that the light of the moon is reflected light. However this fact was mentioned in the quran 1400 years ago in the following verse:
تبارک الذی جعل فی السماء بروجا و جعل فیها سراجا و قمرا منیرا (فرقان/۶۱).
The arabic word for the sun in the quran is "shams". It is also referred to as "siraaj" which means a "torch". Or as "wahhaaj" meaning " a blazing lamp" or as "diya" which means " shining glory".
All three descriptions are appropriate to the sun, since it generates intense heat and light by its internal combustion.
The arabic word for the moon is "qamar" and it is described in the quran as "muneer" which is a body that gives "noor" i.e reflected light.
Again the quranic description matches perfectly with the true nature of the moon which does not give off light by itself and is an inactive body that reflects the light of the sun. Not once in the quran, is the moon mentioned as "siraaj", "wahhaaj" or "diya" nor the sun as "noor" or "muneer". This implies that the quran recognizes the difference between the nature of sunlight and moonlight.
The following verses relate to the nature of light from the sun and the moon:
هو الذی جعل الشمس ضیاء و القمر نورا (یونس۵)
ألم تروا کیف خلق الله سبع سماوات طباقا و جعل القمر فیهن نورا و جعل الشمس سراجا (نوح/۱۵و۱۶).
The glorious quran and modern science, are thus in perfect agreement about the differences in the nature of sunlight and moonlight.
نور ماه منعکس شده است:
در تمدن های قدیم باور مردم بر این بود که ماه
نور خودش را ساطع میکند.
امروزه، علم به ما میگوید که نور ماه نور منعکس شده است از خودش نیست.
به هر حال این حقیقت ۱۴۰۰ سال قبل در آیه زیر از قرآن ذکر شده است:
تبارک الذى جعل فى السماء بروجا و جعل فیها سراجا و قمرا منیرا*(فرقان/۶۱).
واژه عربی برای خورشید در قرآن"شمس" است. خورشید همچنین به عنوان"سراج" معرفی شده که به معنی چراغ است، یا به عنوان"وهاج" معرفی شده که معنی"چراغ نوربخش" است و یا همچنین به عنوان"ضیاء"
بدان اشاره شده که به معنی"نور درخشان" است.
هر سه تعریفی که در قرآن از خورشید شده با آن متناسب است، چون خورشید نور و گرمای فراوان به وسیله سوخت درونی خود ایجاد میکند.
واژه عربی برای ماه"قمر" است که در قرآن به عنوان"منیر" توصیف شده که به معنی جسمی است که نور را منعکس میکند.
باز، تعریف قرآنی کاملا با ماهیت حقیقی ماه سازگاری دارد که از خودش نور ساطع نمیکند بلکه یک جسم غیر فعالی است که نور خورشید
را انعکاس میدهد.
حتی یک بار هم در قرآن ماه به عنوان"سراج"،
"وهاج"،"ضیاء" معرفی نشده است و خورشید هم به عنوان"نور"،"منیر" بدان اشاره
نشده است(یعنی در قرآن ماهیت نور خورشید و ماه اشتباه گرفته نشده است و هر یک تعریف
دقیق خود را دارند؛ خورشید نورش از خودش است ولی ماه از خود نوری ندارد و فقط نور خورشید را منعکس میکند).
این بدین معنی است که قرآن تفاوت بین ماهیت نور خورشید و ماه را تشخیص داده است. آیات زیر در ارتباط با ماهیت نور از جانب خورشید و ماه هستند:
*هو الذى جعل الشمس ضیاء و القمر نورا*(یونس/۵).
ألم تروا کیف خلق الله سبع سماوات طباقا و جعل القمر فیهن نورا و جعل الشمس سراجا*
(نوح/۱۵و۱۶).
قرآن مقدس و علم مدرن در باره تفاوتهای ماهیت نور خورشید و نور ماه در تطابق کامل با هم هستند.
منبع:کتاب
the quran and modern science
اثر: Zakir Naik
ثبت دیدگاه