گردآورنده: یسری کریمی
بیماری پارکینسون برای اولین بار توسط دانشمند بریتانیایی دکتر جیمز پارکینسون در سال ۱۸۱۷میلادی توصیف شد و لذا نام این بیماری به او تعلق یافت.
علایم این بیماری:
۱) ارتعاش دست و پا در حال استراحت؛
۲) آرام شدن حرکت یا برادی کینزیا؛
۳) سختی حرکت و خشک شدن دست و پا یا بدن؛
۴) ضعف در تعادل بدن؛
در حالی که دو یا بیشتر از این علایم در بیماری دیده شود مخصوصا وقتی که در یک سمت بیشتر از سمت دیگر پدیدار شود تشخیص پارکینسون دیده میشود؛ مگر اینکه علایم دیگری همزمان وجود داشته باشندکه بیماری دیگری را نمایان کند. بیمار ممکن است در اوایل بیماری را با لرزش دیت و پا یا با ضعیف شدن حرکت احساس کند و دریابد که انجام هر کاری بیشتر از حد معمول طول میکشد و یا اینکه سختی و خشک شدن حرکت دست و ضعف تعادل را تجربه میکند. اولین نشانه های پارکینسون مجموعه ای متفاوت از ارتعاش -برادی کینزی- سفت شدن عضلات و تعادل ضیف هستند.
معمولا علایم پارکینسون ابتدا در یک طرف سمت بدن پدیدار میشوند و با گذشت زمان به سمت دیگر هم راه پیدا میکند. تغییراتی در حالت صورت و چهره روی میدهد از جمله ثابت شدن حالت صورت(Fixation) و یا ظاهرا احساسات کمی برچهره نمایان میشود و یا حالت خیرگی چشم (به دلیل کاهش پلک زدن)اتفاق می افتد. علاوه بر اینها خشک شدن شانه یا لنگیدن پا در سمت تحت تاثیر قرار گرفته از عوارض دیگر این بیماری است. افراد مسن ممکن است نمایان شدن یک به یک نشانه های پارکینسون را به افزایش سن ربط دهند؛ ارتعاش را به عنوان لرزش بدانند؛ برادی کینزی را به آرام شدن عادی و سفت شدن عضلات را به آرتروز ربط بدهند؛ حالت قوز این بیماریی را خیلی از افراد به سن یا پوکی استخوان ربط میدهند؛ هم بیماران مسن، هم بیماران جوان ممکن است بعد از بیش از یک سال که با این عوارض روبه رو بوده اند برای تشخیص به پزشک مراجعه کنند. از هر صد نفر بالای سن ۶۰سال یک نفر به پارکینسون مبتلا میشوند و معمولا این بیماری در حدود سن ۶۰سالگی آغاز میشود؛ افراد جوانتر هم میتوانند مبتلا به پارکینسون شوند؛ تخمین زده میشود که افراد جوان مبتلا به پارکینسون ۵تا۱۰درصد کل این بیماران را تشکیل میدهند.
پیشرفت بیماری پارکینسون
بعد از بیماری آلزایمر بیماری پارکینسون معمولترین بیماری مخرب اعصاب به حساب می آید؛ پارکینسون یک بیماری مزمن و همیشه در حال پیشرفت است؛ این بیماری نتیجه از بین رفتن یا ضعیف شدن و لطمه خوردن سلولهای عصبی در مغز میانی است.دوپمین پیامهای عصبی را از مغز میانی به بخش دیگری از مغز به نام کارپوس استراتوم می برد؛ این پیامها به حرکت بدن تعادل می بخشند؛ وقتی سلولهای ترشح کننده دوپامین در مغز میانی میمیرند مراکز دیگر کنترل کننده حرکات بدن نامنظم کار می کنند.
این اختلالات در مراکز کنترل بدن در مغز باعث بوجود آمدن علایم پارکینسون میشوند؛ اگر ۸۰درصدسلولهای ترشح کننده دوپامین از بین بروند علامتهای پارکینسون پدیدار می شوند.علایم پارکینسون در مراحل اولیه بیماری ملایم و بیشتر اوقات در یک سمت بدن دیده میشود و گاه احتیاج به درمان پزشکی ندارد؛ ارتعاش در حالت استراحت از علایم ویژه پارکینسون است که یکی از علایم معمول پارکینسون به شمار می آید؛ ولی برخی از مبتلایان پارکینسون هیچ وقت با این مشکل یرخورد نمیکنند بیماران ممکن است دست لرزان خود را در جیب یا پشت پنهان کنند یا چیزی را برای کنترل ارتعاش در دست نگه دارند.لرزش میتواند بیشتر از هر محدودیت جسمی دیگر اثر منفی روحی داشته باشد؛ با مرور زمان علایم اولیه بدتر و وخیم تر میشود؛ یک رعشه ملایم تبدیل به یک ارتعاش مزاحم و ملموس می شود؛ ممکن است تکه کردن غذا و استفاده از دست مرتعش به مرور زمان سخت تر شود.
برادی کینزیا به مشکلی کاملا محسوس تبدیل می شود که محدودکننده ترین علامت و اثر پارکینسون است؛ آرام شدن حرکت میتواند مانع انجام عادات روزانه شود مثل:لباس پوشیدن، ریش زدن، و یا حمام کردن و ممکن است وقت بسیار زیادی از روز را بگیرد؛ تحرک، تضعیف می شود و مشکلاتی به وجود می آورد؛مانند: نشستن و برخاستن از صندلی یا اتومبیل و یا غلتیدن در رختخواب. راه رفتن آهسته تر میشود و بیمار حالت قوز پیدا می کند؛ صدای بیمار یکنواخت می شود، کمبود تعادل می تواند باعث افتادن بیمار شود، دست خط و نوشتن ریزتر و ناخوانا می شود، حرکات غیر ارادی مانند حرکت دست در حال پیاده روی کم می شود.
از انجا که پیشرفت بیماری ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد بیمار با مشورت پزشک خود داروهای گوناگونی را استفاده کند؛ هدف از درمان این بیماران از بین بردن علایم بیماری نیست بلکه تحت کنترل در آوردن عوارض است؛ این امر میتواند به بیمار کمک کند تا مستقل عمل کند و یک کنترل مناسب برای این بیماری مزمن بوجود آورد؛ این بیماری از بین نخواهد رفت ولی کنترل عوارض آن میتواند تاحد زیادی جلوی ناتوان کردن و از کار افتادگی را بگیرد.
بیماران پارکینسونی از این موضوع که بیمار ی آنها همواره در حال پیشرفت است آگاه هستند و این موضوع میتواند باعث نگرانی شدید آنها شود؛ مبتلایان پارکینسون ممکن است بخواهند خود و مشکلات خود را بیش از حد نیاز تحت کنترل درآورند و خود را با افراد دیگر مبتلا مقایسه کنند؛ نگرانی در مورد پیشرفت بیماری و امکان ادامه کار هم غیر عادی نیست.
پیشگویی و تخمین زدن پیشرفت این بیماری در یک بیمار مشخص غیر ممکن است. سرعت پیشرفت و محدودیت های جسمی و روحی در بیماران مختلف متفاوت است؛ نوعی راهنمایی برای تشخیص این بیناری در بیماران مختلف براساس پیشروی بیماری از زمان تشخیص وجود دارد اما این تنها در حد یک پیشنهاد است؛ و وقتی محدودیت های جسمی پارکینسون به حدی برسد که کارهای روزمره سخت شوند درمان علایم پارکینسون آغاز می شود.
——————————————————————————–
منبع:
Medical Information Dr.Ali Khaghani
ثبت دیدگاه