جنگ ها همواره و در نهایت تمام می شوند، حرارت ها فروکش می نمایند، زندگی روند و روال طبیعی خویش را از سر می گیرد، خرابی ها بازسازی می شوند (بهتر وجذابتر از گذشته)، اما آن چیزی که باقی می ماند خاطرات تلخ وشیرین دوران های حساسی است که گاهی از آن یاد می شود. ما به عینه شاهدیم حتی رزمندگان مخلصی که در شرایط جنگی، سخت ترین وضعیت را تجربه نموده اند. حال با رویایی در ذهن آن صحنه ها را یاد می نمایند.
اسفند ماه ۹۱ در معیت جمعی از دوستان افتخاری حاصل گردید تا لحظاتی را همنشین تعدادی از جانبازان بمباران شیمیایی نودشه بلاخص جانباز ۷۰% فایق فلاحی باشیم. عزیزی که از سختی هایش گفت و در نهایت در مورخ ۹۲/۰۶/۰۶ آرامش ابدی را پذیرفت و به درجه رفیع شهادت نائل آمد. …این مطلب را در وصف شهید فلاحی ویاد بمباران نودشه به رشته تحریر در آوردم که در سایت ها و وبلاگ های ملی ومنطقه ای منعکس گردید.
برایم بسیار تأمل برانگیز و نگران کننده بود نه از آن جهت که دژخیمانی سفاک منش چنین جنایت وحشتناک را موجب شده اند چرا که این موضوعات همواره در طول تاریخ تکرار شده اند و تکرار آن مانع از ادامه جنایت دیگری نمی شود.تأمل ام در فراموشی موضوعاتی است آن هم نه درهر موضوعی !!
تنفس سخت، سرفه های خشن و توأم با نصب دستگاههای تنفسی و… که حال لازم و ملزوم همدیگر شده بودند، آیا با این وجود، این فراموشی ها هم به سراغ این جانباز می آید؟ باید پرسید زاویه دید ایشان نسبت به زندگی و ادامه آن چگونه است؟ آیا حرف های امثال ما که در سیاست و کسب مال اندوزی و… غرق شده ایم می توانند تسلی خاطر ایشان را فراهم آورند؟ و آیاهای بسیار و بسیار دیگر …
تأسف بار تر آن است که شاید اکثریت قریب به اتفاق شهروندان منطقه اورامانات از شیمیایی شدن شهر نودشه و حماسه های جاری اطلاعی در دست نداشته باشند، اظهار همدردی در تشیع جنازه باشگوه سربازان وطن چه دردی را از آنان درمان می نمایند این در شرایطی است که این بزرگواران حال در بستر بیماری و در کنار ما هستند.
به هر حال ما جنایت صدام در بمباران شمیمایی حلبچه را که در ۲۵ اسفند ۶۶با شهید شدن هزاران نفر صورت گرفت محکوم می نماییم وبه مردم آن دیار و آزادگان جهان تسلیت عرض می نماییم. حادثه دلخراش یک روز بعداز بمباران حلبچه یعنی در۲۶ اسفند ۶۶ در شهر نودشه بخش نوسود از توابع شهرستان پاوه روی داد، که مستندات آن در کتاب جنگ های شیمیایی وتبعات آن نوشته دکتر عباس فروتن، در تاریخ دوم فروردین سال ۶۷ به رشته تحریر درآمد.
و نیز کارشناسان سازمان ملل در هفتم فروردین سال ۶۷ این جنایت را که ناشی از اصابت ۸ بمب حاوی گاز خردل صورت گرفته و بر اثر آن ۱۳ نفر از همشهریان شهید و بیش از یکصد نفر دیگر دچار مصدومیت شدند را با ارائه مستندات و … به عنوان سندی معتبر ثبت نمودندتا همچنان در تاریکخانه های تاریخ از آن یاد شود.
هر چند که این شهر در فاصله زمانی سوم فروردین و سیزدهم فروردین ۶۷ در فاصله ی کمتر از ۲۰ روز نیز آمانج بمباران های شیمیایی واقع شد.
در اکثرمناطق ایران یادواره های شیمیایی حلبچه برگزار می گردد جالب تر آن است که کاروان هایی ازمسیر شهرهای نوسود و نودشه راهی مزار شهدای حلبچه در خاک عراق می شوند شاید برای این فعل پسندیده هفته ها طول بکشد تا مجوز خروج برای آنان صادر شود، اما این خطه بدون مجوز هم می تواند پذیرای دردمندان هم وطن مان در طول تاریخ باشندتا در مجاورت مزار شهدای شیمیایی نودشه که همزمان با آن واقعه به درجه رفیع شهادت نائل شده اند نفرت خویش را از حرکت های ددمنشانه صدام وصدامیان ابراز نمایند.
حال باید از مسئولان ارزش های دفاع مقدس ویا مسئولین محترم صدا و سیمای استان و… سؤال نمود. آیا در طی سالهای متمادی این حماسه ها وجنایات سفاکان تاریخ را در راستای رسالت محوله منعکس نموده اید؟چند برنامه در این زمینه تهیه شده است؟ آیا با توجه به اهمیت آن بدان پرداخته شده است؟ …
در آن ایام آقایان زامیاد و حاتمی درجهت ثبت و ضبط حماسه های ماندگار مردم آن دیار، مساعی ارزنده ای را مبذول نمودند که از اهتمام آن بزرگواران تجلیل و تشکر به عمل می آید.
ثبت دیدگاه