دروغ گویی صفتی مذموم است که کودکان و گاهی بزرگسالان نیز دارای این صفت می باشند. اگر کودکی با این صفت بزرگ شود در بزرگ سالی نمی تواند آن را ترک کند.
دروغ در تمامی ادوار و اعصار یک آفت اجتماعی بوده و هر جامعه و اجتماعی که در میان آنان دروغ رواج داشته است افراد آن جامعه در فلاکت و بدبختی زندگی کرده اند. و باعث بسیاری از بدی ها و پستی ها نیز شده است .
دروغ گفتن یکی از رفتارهای متداول کودکان ۴-۵ساله است که از لحاظ اخلاقی اشکالی ندارد.
معمولا در این سن و سال دروغ گفتن به دو شکل است: ۱- خیال پردازی 2- دروغ مفید
نوع دوم دروغی است که که بزرگترها آن را به دروغ مصلحتی یا مصلحت آمیز نام می برند تا به جای نتیجه ی بد نتیجه ی خوب بدهد .
چنانکه سعدی هم علیه الرحمه بدان اشاره دارد:
دروغی مصلحت آمیز بِه از راستی فتنه انگیز .
در نوع اول چاره ی این عمل و رفتار کودک این است که پدر و مادر و اطرافیان در تایید خواسته ی کودک حرف بزنند .
و در نوع دوم چاره این است ، که به کودک فهمانده شود که از راستگویی و صداقت او بیشتر خوشحال خواهند شد .
اما در هر دو حالت دروغ گویی ، کودک را نباید به چشم یک انسان دروغگو نگاه کرد زیرا با اهتمام و راهکارهای لازم و ضروری می توان مشکل را حل کرد .
دروغگویی به عنوان یک مشکل علل گوناگون و متعددی دارد که انشاءالله در شماره های بعدی از آن سخن خواهیم گفت.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
منابع :
۱ــ فرهنگ لغت سخن،جلد ۴
۲ــ گلستان سعدی
۳ــ آری گفتن به نیازهای کودکان
۴ــ دروغگویی،شناخت و پیشگیری
ثبت دیدگاه