نویسنده : فریبا قهرمانی / در مهمانی خداوند دلم می خواهد…
پاهای چسبیده به این دنیای مادی
را رها کنم
وسبک بال در عالم لایتناهی
به پرواز در آیم
تا برای یافتن هر آنچه که خواستی است بر سفره ی خوان رحمت
آن را جستجو کنم
بخشش و مغفرت…
آرامش و قدرت …
نیکی و رحمت …
صبر و حکمت…
را چون آب جرعه جرعه
در لحظات ملکوتی و ناب
در دم دم افطار بر لبان
تشنه ام فرو ریزم و با صدای ربنا…
که بارها شنیده ام بهتر از گذشته مأنوس گردم .
در مهمانی خداوند
این بار دلم می خواهد فرصت ها را دریابم از فجر صادق تا غروب خورشید خوش بدرخشم .
درخششی همراه با مأنوس شدن میزبان این مهمانی بزرگ
به او بگویم : معبودم !
من سر گشته و گم شده ام
راه رفتن و رسیدن به مهمانیت را به من نشان بده…
گم شده و اسیرم در هواهای نفسانی
گم شده از قافله‌ی مؤمنین واقعی
گم شده با پاهای سوخته و تاول زده ی
بی نشان از راهم …
بی نشان از سال های سرگردانی
کالبدی عاری از روحم که تنها یک شباهت ساده به نام انسان دارم
با صدایی لرزان و گریان به او بگویم :
معبودم ! ای بهترین میزبان این دعوت
نگذار راه را خودم به تنهایی بروم
زیرا راه های خود رفته
باعث حسرتم گشته
و آزارم می دهد .
دستانم را بگیر و کمکم کن
ای بهترین میزبان رمضان !
در طول این ماه پر خیر و برکت
کمکم کن تا از سرگردانی بیرون بیایم
رفقیم باش
مونسم باش
لبریز از
عشقم کن …
تا همچون کودکی در معصومیت به باورهای تراش خورده ی ایمان برسم .
با ایمان راستین بتوانم از لابه لای
سنگ چین های سخت زندگی گذر کنم
و با رضایت و خشنودیت راه را طی کنم و به سر منزل مقصود رسم .
ثبت دیدگاه