نویسنده: کمال مولودپوری /// شب قدر چیست؟ آیا همان شب نزول قرآن نیست که از هزار ماه برتر است؟ (لَیْلَهُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ)[قدر:۳]، آیا همان شب پر از سلامتی نیست که با عبادت و تلاوت قرآن و تفکر به صبح می‌رسد؟ ای انسان! تو کی هستی؟ از کجا آمده‌ای؟ در چرخه‌ی کائنات چه قدر و مقامی داری؟ بیا امشب را با کمی تفکر به صبح برسانیم.
تو می‌دانی که دو وجهی هستی و ترکیبی از جسم و روحی؟ به جسم خودت فکر کن. (وَفِی أَنْفُسِکُمْ أَفَلَا تُبْصِرُونَ)[ذاریات:۲۱] آفرینش جسم تو از خاک است و گِل سیاه و گندیده. (وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ مِنْ حَمَإٍ مَسْنُونٍ)[حجر:۲۶]، پس غرور تو از چیست؟ به چی می‌نازی؟
ای انسان کوچک! تو در دنیای طبیعت به اندازه‌ی یک مورچه پشتکار نداری، اندازه‌ی دیگر موجودات به خود متکی نیستی. آیا در گردش‌هایت، اندازه‌ی خودت را با یک کوه مقایسه کرده‌ای؟ آیا به اندازه‌ی یک کوه، بلند هستی؟ (إِنَّکَ لَنْ تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَلَنْ تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولًا)[اسرا:۳۷]. چرا مغرور بر زمین راه می‌روی و به زیردستانت نگاه نمی‌اندازی؟
(وَلَا تَمْشِ فِی الْأَرْضِ مَرَحًا)[اسرا:۳۷]
ای انسان! حال به عقل و روح خودت فکر کن. تو از لحاظ عقل و زبان، برتر از همه‌ی کائنات هستی و اشرف مخلوقاتی؛ (وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ)[اسرا۷۰]، آفرینش تو در آخرین روز هفته و در آخرین ساعت بوده،
(خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ التُّرْبَهَ یَوْمَ السَّبْتِ وَخَلَقَ فِیهَا الْجِبَالَ یَوْمَ الْأَحَدِ وَخَلَقَ الشَّجَرَ یَوْمَ الِاثْنَیْنِ وَخَلَقَ الْمَکْرُوهَ یَوْمَ الثُّلَاثَاءِ وَخَلَقَ النُّورَ یَوْمَ الْأَرْبِعَاءِ وَبَثَّ فِیهَا الدَّوَابَّ یَوْمَ الْخَمِیسِ وَخَلَقَ آدَمَ عَلَیْهِ السَّلَام بَعْدَ الْعَصْرِ مِنْ یَوْمِ الْجُمُعَهِ فِی آخِرِ الْخَلْقِ فِی آخِرِ سَاعَهٍ مِنْ سَاعَاتِ الْجُمُعَهِ فِیمَا بَیْنَ الْعَصْرِ إِلَى اللَّیْلِ)[صحیح مسلم ۴۹۹۷].
تو با قوه‌ی اختیار و تفکر، از ملائک نیز برتری. خلاصه تو در اوج هرم خلقتی. پس به خودت بناز و ببال. سینه‌ات را سپر کن و مشت‌هایت را محکم ببند و بگو من موجود برترم. با این حس، تو باید ارزش و بزرگی خودت را حفظ کنی.
می‌دانی با گناه و حرام‌خواری، خرد و کوچک می‌شوی. آیا می دانی با زر و زور و تزویر خودت را می‌بازی. خور و خواب و شهوت و مقام و ثروت، از بزرگی تو کم نکند.
(اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاهُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَهٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَتَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ)[حدید:۲۰]
(زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَالْبَنِینَ وَالْقَنَاطِیرِ الْمُقَنْطَرَهِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّهِ وَالْخَیْلِ الْمُسَوَّمَهِ وَالْأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَلِکَ مَتَاعُ الْحَیَاهِ الدُّنْیَا وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الْمَآبِ)[آل‌عمران:۱۴]، با آدم‌های کم‌مایه، از لحاظ معنویت، هم پیاله مشو؛ ذره‌ای از بزرگی خودت را با این انسان‌ها از دست نده.
وجود تو فقط مادی نیست تو ترکیبی از جسم و روح هستی پس باید به هر دو به اندازه بپردازی.
همیشه بین خوف و رجا باش، ترس و امید، تو را زنده نگه دارد. ترس به‌خاطر ضعف و خردی و کم ارزشی. امید به‌خاطر روح برتر و مقام والاتر.
مهم‌تر از همه تو باید بدانی کجا بترسی و کوچک باشی، کجا شجاع و ارجمند و قوی باشی، هر جا حق است و منطق؛ تو باید ساکت و کوچک و مطیع و مهربان باشی،
(رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ)[فتح:۲۹]، پیش والدین و معلم و بزرگانت، باید گردنت از مو باریک‌تر باشد. ولی هر جا ناحق هست و باطل؛ تو باید شجاع و بزرگ باشی، نزد ظالم و زورگو و متجاوز، سینه سپر باشی.
(أَشِدَّاءُ عَلَى الْکُفَّارِ)[فتح:۲۹]
(وَ قَاتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَکُمْ)[بقره:۱۹۰)
آنجا که والدین تو نیز از حق دور هستند و تو را به ناحقی دعوت می‌کنند، لازم نیست از آن‌ها اطاعت کنی و باید شجاع باشی و تسلیم نشوی.
(وَوَصَّیْنَا الْإِنْسَانَ بِوَالِدَیْهِ حُسْنًا وَإِنْ جَاهَدَاکَ لِتُشْرِکَ بِی مَا لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا)[عنکبوت:۸].
ای انسان! امشب خودت را بشناس. قدر خودت را بدان، به ضعف و توان خودت فکر کن، باشد که فردا بدانی چطور رفتار کنی و بدانی با مردمان خوب و بد، چگونه تعامل کنی. (لِنَبْلُوَهُمْ أَیُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا)[کهف:۷]
ثبت دیدگاه