نویسنده: جلیل بهرامی‌نیا /// در شرایطی که به گفته‌ی تحلیلگران، هنوز پختگی ملّیّت در ایران به حدّ کافی نرسیده و حس تعلّق به بزرگترین «ما» در کشور، کم و ضعیف است
و احساس مسؤولیت نسبت به اموال ملّت شدیداً آسیب دیده و اخبار متناوب اختلاس‌ها در سطوح مختلف، نشان می‌دهد که اموال عمومی و بیت‌المال، نوعی خوان یغما انگاشته می‌شود، تن سپردن داوطلبانه‌ی حافظان محیط زیست به شعله‌های آتش در مریوان، قابلیت این را داشت که به عنوان نمادی از تعلّق ناب و مسؤولیت‌شناسی راستین و تابلویی گویا از شکوفایی مدنی، معرّفی و تمجید شود؛ ایثارگری مدنی در شرایطی که سلامت و امنیّت کشور دستخوش بیماری فرهنگی-اداری است، هیچ کمتر از ایثارگری نظامی نیست؛ زیرا هر دو تجلّی عمق تعلّق به گروه، نیرومندی غیرت و بیداری حسّ مسؤولیت در برابر سرنوشت عمومی است؛ لذا رصد کردن این‌گونه جوانمردی‌ها و ایثارگری‌ها و تمجید درخور از آنان از طرف مسؤولان، نشان از وجود و نیرومندی این تعلّق‌ها و دغدغه‌ها در نگرش خود مدیران است و نقش مهمّی در ترمیم و تقویت دلبستگی و پایبندی به منافع مشترک دارد!
اگر رئیس جمهور می‌بودم این رخداد تلخ عاطفی امّا غنی از معانی و درس‌های مدنی را فرصتی مغتنم برای تقویت حسّ تعلّق ملّی و ستایش دفاع داوطلبانه از منابع و سرمایه‌های کشور می‌انگاشتم و قدردانی درخور از این کنش‌های ارجمند و فرخنده را در دستور کار قرار می‌دادم!
ثبت دیدگاه