فریبندگی رسانه های اجتماعی

یعنی در دام تکیه کردن به آنها برای مورد تایید قرار گرفتن و حس تعلقی که هیچوقت به طور کامل فراهم نمی کنند، افتاده اید. به همین خاطر است که دوباره و دوباره به آن سر می زنید. ولی هیچوقت برایتان کافی نیست.

اشتباه متوجه منظورم نشوید. من فیسبوک، توییتر و همه ابزارهایرسانه های اجتماعی را که باعث می شوند با دوستان، خانواده ام و آدمهای فوق العاده دیگر مثل شما که هیچوقت ملاقاتشان نکرده ام در ارتباط باشم را دوست دارم. اما با اینکه ابزارهایی بسیار مفید هستند، خیلی مهم است که بفهمیم واقعاً چه هستند. همچنین خیلی مهم است که بیش از اندازه به آنها وابسته نشویم و از آنها انتظاری داشته باشیم که قادر به برآوردن آن نیستند.

خیلی راحت می شود به قدردانی آنی که وقتی کسی پست جدیدمان در فیسبوک را لایک می کند احساس می کنیم اعتیاد پیدا کرد. شبکه های اجتماعی در عین اینکه به ما احساس غرور می دهند اما حساسیت هایمان را هم تحریک می کنند. ما را با این وعده اغوا می کنند که اگر به اندازه کافی دوست و لایک جمع کنیم، واقعاً احساس مهم بودن خواهیم کرد. اما متاسفانه در این مورد هم مثل هر اعتیاد دیگری، هر چقدر لایک به دست بیاوریم باز راضی نشده و باز به دنبال پستها، لایکها و دوستان جدیدتر خواهیم بود.

تحقیقات مرکز بین المللی رسانه ها و برنامه های عمومی (ICMPA) عادات مشترکین رسانه های اجتماعی را بررسی کرده و دریافته است که هرچه افراد وقت بیشتری را برای شبکه های آنلاین اجتماعی صرف می کنند، کیفیت شبکه های آفلاین آنها و روابطشان کاهش می یابد. دلیل آن خیلی ساده است: برای ساختن روابط عمیق و درست، هیچ چیز نمی تواند جایگزین مکالمات و گفتگوهای حضوری قدیم — که نمی توانیم پشت صفحه های کامپیوتر یا موبایل خودمان را پنهان کنیم — شود.

این مشکل چند وجهی است. زمانی که برای ارتباطات آنلاین صرف می کنیم، نه تنها تمایل ما را به ارتباطات حضوری از بین می برد بلکه اعتماد به نفس ما را برای شرکت کردن در مکالمات واقعی با افراد واقعی درمورد مسائل و مشکلات واقعی زندگی پایین می آورد. در واقع شبکه های اجتماعی راهی برای فرار و خودداری از روبه رو شدن با قسمت هایی از زندگیمان که دوست داشتیم متفاوت می بود، می باشد.

یک تحقیق که توسط یک دانشجوی دکترا عضو مرکز بین المللی رسانه ها و برنامه های عمومی  در دانشگاه مریلند انجام گرفت به طور شگفت آوری نشان داد که تعداد بسیار زیادی از دانشجویان سراسر دنیا بدون دسترسی به این رسانه ها نه تنها ارتباط با دوستان خود را سخت می بینند بلکه حس غرور فردی خود را هم دچار مشکل می بینند.

سایتهای آنلاین به افراد وعده می دهند که فرد به خود اجازه تحسین ظاهر خود را بدهد، زندگی خود را دوست داشته باشد و عشقی رویایی را تجربه کند. اما وقتی آفلاین می شویم و با واقعیت زندگی خود روبه رو می شویم، به چه قیمتی از زندگی واقعی مان – ازدواجمان، جسممان، هزینه هایمان، کارمان و دوستی هایمان – تمام خواهد شد؟ درست همانطور که اکثر کاربران این شبکه ها هیچوقت نمی توانند فقدان زندگی واقعی خود را با آن جایگزین کنند و روابط اینترنتی هیچوقت قادر نخواهد بود جایگزین یک ارتباط واقعی شود.

تحقیقی که توسط انجمن جامعه شناسی امریکا انجام گرفت مشخص کرد که تعداد افرادی که ادعا می کردند نمی توانند درمورد مسائل مهم زندگی خود با کسی صحبت کنند طی دو دهه گذشته سه برابر شده است. حدود ۴۸ درصد از شرکت کنندگان این تحقیق فقط یک فرد قابل اعتماد در زندگی خود داشتند که در مقایسه با تحقیقی که در ۲۵ سال گذشته انجام گرفته بود، این عدد یک سوم شده است.

رسانه های اجتماعی ترسویی را در افراد کم می کند.  این شبکه ها به فرد حس شجاعت می دهد که قدرت گفتن حرفهایی را پیدا می کنند که در زندگی واقعی هیچوقت شهامت گفتن آن را ندارند. همچنین راههای بسیار ساده ای پیش پای افراد قرار می دهد که خود را پشت صورتک ساختگی که برای خود تعریف کرده اند پنهان کنند. طی زمانهایی که بیشتر ما باید شهامت داشته باشیم، شبکه های اجتماعی ما را ترسو می کند. طوری که می بینیم در برخوردهای واقعی با دیگران قادر به برقراری ارتباط چشمی نیستیم، نمی توانیم در گفتگوها حتی کسانی که بسیار نزدیکمان هستند، شرکت کنیم. اما این شبکه ها محلی امن برای ما هستند که تا هر میزان که خواستیم از خودمان را آشکار می کنیم. از طرف دیگر کسانی که دور و برمان هستند ما را آسیب پذیر می کنند و جایی برای پنهان شدن برای ما نمی گذارند.

با نفوذ تکنولوژی به زندگی ما باید خیلی بیشتر از قبل برای از دست ندادن اطرافیان مان دقیق باشیم. باید دستگاههایمان را خاموش کرده و بتوانیم بلادرنگ خودمان را در دسترس اطرافیانمان قرار دهیم. ارتباطات واقعی نیازمند میزانی آسیب پذیری هستند – باید نقابهایی که تکنولوژی از طریق فرصت پنهان کردن خودمان را برایمان ایجاد کرده کنار گذاشته و برای نشان دادن خود واقعی مان و اینکه واقعاً در زندگیهای مان چه می گذرد آماده باشیم.

باید بدانید که این فیسبوک، توییتر، اینستاگرام یا گوگل نیستند که ما را تنها کرده اند. این خود ما هستیم که موجب تنهایی خودمان شده ایم. این شما هستید که می توانید تصمیم بگیرید از این ابزارها چطور استفاده کنید. وقتی تکنولوژی شکل زندگی ما را عوض می کند، این ما هستیم که باید فکر کنیم برای حفظ روابطمان چه باید بکنیم. نباید به این شبکه ها برای چیزی که واقعاً ندارند – که آن هم عنصر انسانی است که در روابط واقعی وجود دارد – وابسته شویم.

فقط زمانی که بتوانیم هوشیارانه دستگاههایمان را خاموش کنیم، ترس از طرد شدن را در آغوش بکشیم و با اطرافیانمان وارد ارتباط شویم است که می توانیم به روابط معنادار و راضی کننده ای که برای حس تکامل به دنبال آن هستیم دست پیدا کنیم. اینکار شهامت می خواهد. اما مطمئن باشید که ارزشش را دارد.

 

منبع: مردمان