نویسنده : لقمان رضوی
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ (بقره/۱۸۳)
اى کسانى که ایمان آوردهاید روزه بر شما مقرر شده است همان گونه که بر کسانى که پیش از شما [بودند] مقرر شده بود باشد که پرهیزگارى کنید.
وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَلْیُؤْمِنُواْ بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ (بقره/۱۸۶)
هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند [بگو] من نزدیکم و دعاى دعاکننده را به هنگامى که مرا بخواند اجابت مىکنم پس [آنان] باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند باشد که راه یابند. آیا این همه درد و رنج از جایی بسیار دور و از دنیایی ناشناخته به انسانها "حمله" کرده است؟ باور فطری مردم به خدا آن است که وقتی امیدشان از اسباب و عوامل ظاهری دنیا قطع می شود و دستشان از همه جا کوتاه می شود، یاخدا، یاخدا، مانند چراغی روشن در دلشان نور می تاباند و شعله می افزوند.
آری در لحظاتِ واماندگی و رویاروئی با حوادث سخت و دشوار، آدمی یکباره به یاد خدا می افتد و او را از سرِ اخلاص و از صمیم قلب می خواند و به او پناه می برد و به او امید می بندد و از او یاری می جوید. اما در شرایط عادی به علت سرگرم شدن به امور دنیوی و دل بستن به اسباب و علل ظاهری، از این باور قلبی خویش غفلت می ورزد و خدا را فراموش می نماید. به قول مولانای رومی(رحمه الله):
چون به وقت رنج و محنت زود می یابی درش بازگوئی او کجــــــــا، درگاه او را باب کو
خدا تنها نجات بخش و فریادرس برای آدمی است که نجات بخش و فریاد رسی همانند او نیست. توجه به خدا و ارزشهای معنوی و الهی در روح آدمی فضایی مساعد و جوی مناسب می طلبد. اگر فضای روح به علت غلبه ی شهوات وگناهان مناسب نباشد، استعدادهای معنوی و شعور عالی در انسان رشد نمی کند و شکوفا نمی شود.
آری، خداوند نجوای هر بنده ای را، و صدای هر نیایشگری را، و دعا و مناجات هر بیدار دلی را می شنود و دستی را که در خلوت برای کمک به دیگری از آستین بیرون می آید می بیند و نظاره میکند. او ناله های یارب، یاربِ بندگان دلسوخته ی خویش را در دل شبهای تار و خلوتگاه راز می شنود و آن را اجابت می کند. مگر نه اینکه اگر بنده ای او را فرا خواند اول استجابت نکند و دوباره خواند و بازهم استجابت نکند، و دگر بار که خواند به فرشتگان ندا دهد که ای فرشتگان، از ناله ی این بنده ی خود، شرمم آید که دعایش را استجابت نکنم. و یا اینکه در حدیث قدسی وارد شده که، بعضی مواقع آنقدر بنده ی خود را دوست دارم که دعایش را قبول نمیکنم!!باشد که بیشتر گریه و زاری کند و آن صدای خوشش را بشنوم!
پس ای انسان، با این وصف، درنگ از بهر چیست؟!
خداوند به هر انسانی از رگ گردنش نزدیک تر است، همه می توانند بدون واسطه با او رابطه برقرار کنند، با او انس گیرند، وبه مصاحبت با او بنشینند. دردِ دل با او بگویند و از او طلب یاری کنند.اگرهم روزی از سر خطا به معصیتی گرفتار شدند با دلی آکنده از امید به رحمت او، بسویش بازگردند و توبه ی نصوح نمایند و پیمانِ شکسته را دگرباره محکم کنند و از رحمتش هرگز مایوس و نومید نگردند. زیرا ناامیدی از خصوصیات کافران است.
پس ای عزیزان و برادران و خواهران ایمانی، ماه رمضان ماهی است که تمام این خصوصیات و امتیازات در آن چندین برابر است. خصوصا در دهه ی آخر این ماه و شبهای پربرکت قدر!!
پس خود را همواره از این دعای عفو و بخشش: «اللّهمَ إنّکَ عَفُواً کَریمٌ تُحِبُّ العَفوَ فَاعفُوا عَنّا» بی بهره نکنیم، باشد که عاقبت به خیر دنیا و آخریت باشیم.
بنابراین این فرصت را غنیمت شماریم چرا که کس نداند که فردا چه بر سرمان آید!!!
حـــال دنیا را پرسیدم من از فــــرزانـه ای ***** گفت یا باد است یا خواب است یا افسانه ای
گفتمش احوال عمرم را بگو تا عمر چیست ***** گفت یا شمع است یا برق است یا پروانه ای
گفتمش آنان که می بینی بر او دل بـسته اند؟ ***** گفــــت یا مست اند یا کوراند یا دیـوانه ای!!!
"مولوی رومی"
اللهم انک عفو تحب العفو فاعف عنی
هر کس شب قدر را از روی ایمان و اخلاص زنده نگه دارد ، گناهان گذشته اش آمرزیده می شود
خدایا قدر می نهیم شبی را که قدرش نهادی، هر چند قدر نهادن ما با قدر نهادن تو خیلی تفاوت دارد،ما با چند ساعت نخوابیدن و عبادت این شب را قدر می نهیم ولی تو در مقابل به خاطر این چند ساعت هزار ماه ما را قدر می نهی و پاداش می دهی…
منم توی شبای قدر دعا کردم که خدا یه فکری واسو کنه
بالاخره شکوفه یا متی حبه ؟!؟!؟!:)
از شوخی در رفته بی قضا و بلا بی فره وه ش بی!