قلم شیوا و شیرین آقای حبیب اله مستوفی را که دیار و مآوای اصلیش (شهر پاوه) عدم حضورش را به خوبی احساس می کند باید ستود. ضمن دست مریزاد گویی و سپاس از قلم توانایش که همزمان با شکفتن شکوفه های بهاری چشم و دل دوستان را مزین نمود، گرچه ایشان و سایر عزیزان که در سایت پاوه پرس ابراز نظر کرده اند چیزی برای گفتن در این باره نگذاشته اند، اما بنده به نوبه خود هم دوست داشتم درباره میرزا عبدالقادر پاوه ای که از وی چه بسا پندها و نکته های سپید و سیاه نهفته درباره گذشتگان معاصرش در دل خاک مدفون می باشد که نسبت به آنچه اکنون در دست مشتاقان قرار گرفته شاید بتوان گفت قطره به دریا است سخنی بگویم.
میرزا به علت ناهنجاری اوضاع زمان خود و هرج و مرج های جاری آن زمان از دیار خود جلای وطن کرده و به شهر کرمانشاه مهاجرت نموده است در کاروان سرایی دنج در نهایت فقر و تنگدستی بیتوته نموده که درباره غمباری خودش چنین داد سخن می دهد:
میرزام خارانم میرزام خارانم / خه م زه ده ی خه مبار خارخارانم
قه یس قه تران پوش روزگارانم / وامه نده ی دلته نگ سه ر دیارانم
شه ریک ده و له ت شاه سوارانم / چه مه رای خه لات که ره م دارانم
وی هر چند در فقر زندگی کرده است اما علاقه به دیار و طبیعت و باغات و مناظر دلنشین و زیبای پاوه را از نظر دور نداشته چنین می سراید:
میرزام نمامان میرزام نمامان / ئارو شیم وه سه یر باغچه ی نمامان
دیام وه کالای بالای سه ر خامان / دیم گشت ما ته مه ن جه سه ر تا دامان
ره نگاو ره نگ مدران وه لگ کالاشان / بیره ونه ق بیه ن شیرین بالاشان
منیچ حه یران بیم به و ته مه ناوه / بیروح جه پا وه دیام په ی پاوه
و یا درباره شناساندن اسامی کوهها و هوارگه محلهای تابستانی در راهنمایی باد شمال (نسیم) نکات ظریف را مدنظر داشته و آن را با زبان شعری به دور دستها و قله های سر به فلک کشیده کوهها روانه می کند:
شنوی سه حه ر خیز شنوی سه حه ر خیز / شنوی سه ر کاوان نه سوب سه حه رخیز
په یک بیستون ده لیل دوجه یل / مه س جه بوی شیرین که یل جه عه تری له یل
جاسوس پیش ره و ئه وه ل وه هاران / هور که نده ی به یضای به رگ کوساران
سا ده خیل شه مال تاقه تم تاقه ن / دل نه مه وج گیج سه ودای فیراقه ن
میرزا عبدالقادر انسانی متدین و درخانواده مذهبی پا به عرصه وجود گذاشته، در باره طرایق مختلف قادری، نقشبندیه، سهروردی، چشتی و غیره اشعار مفصلی سروده است مانند:
سه ر حه لقه ی پیران شاه نه قشبند / ئه رباب هیمه ت شای ساحیو که مه ند
شیخ محمد بوخارا مه نزل / قوتبول عارفین سه ردار کامل
وه شای مه ح یه دین عه زیز نازار / شیخ عه بدولقادر غه وس به غدا شار
میرزا دارای نبوغ ذاتی بوده که در تنویر افکار عموم و ظلم ستیزی بسیار کوشیده است با سرودن شعر شیر و گرگ و روباه از روش زور گو یی و خود پسندی اجتناب ورزیده. شیر و گرگ و روباه یک گوزن و یک گوساله و یک میش را شکار می کنند شیر تقسیم شکار را به گرگ می سپارد و گرگ از آنجا که خود خواه بوده بهترین سهم را برای خود می گذارد و شیر از این ماجرا آزرده شده ضمن تنبیه گرگ تقسیم را به روباه محول می کند گر چه روباه به مکر و حیله گری معروف است می گوید هر آنچه لقمه خوبی است برای شیر، ما نیز از پس مانده خوان کرم شیرقناعت می کنیم آنگاه میرزا طبعش چنین شکوفا می شود:
یه ک شیر و گورگی چه نی روبایی / هه ر سی گرتشان نه گوشه جایی
په ی هه م واناشان سیغه ی ره فیقی / گیان جه یه ک قالب دوس حه قیقی
شیر وات به روباه تو بکه ر حصه / ئیمکانات حه رف هه ر زه کار به سه
روباه وات راسی عه رزم هه ر ئیده ن / هه ر گاه ته قسیمش وه ده ست به نده ن
گوساله په ی چاشت میش په ی ئیفتارت / نه چیر له زیزه نپه ری نه هارت
ئیمه یچ ئه گه ر بی چلی یا چویی / یا گورگانه خوار یاریخه لویی
جه یومن ئیقبال خودا داده ی تو / مه و یارمی مه عاش وه هه ر سوره تبو
شیر وات ئافه رین روباه جه هوشت / جه نیکی که مال جه تیزی گوشت
مه علوم جه ئه زه ل کونه فه راشی / ته بعت به عیده ن جه خوتراشی
میرزا در مناظره زمین و آسمان، بارها آسمان زمین را نکوهش کرده، وی را جایگاه قتل و فساد دانسته، چنین می گوید:
یاگه ی مه عسیه ت گونا بارانی / مه نزلگه ی ته قسیر شه رمه سارانی
جه ئه سل بونیاد چون نامه قبولی / جای غه یره مه شروع قه تلو قتولی
هه رچی قه باحه ت توخم ئاده مه ن / گشت نه بان تو یه کایه ک جه مه ن
سرانجام زمین لب به سخن می گشاید:
زه مین هه م له رزا تاگاو ماهی / پوشا وه غه ره ز په رده ی سیاهی
واتش ئاسمان حه رفت چند سه رده ن / خودا ته نیا توش ئیجاد نه که رده ن
جه به د دوعاییت ده رونم ریشه ن / تو نمه زانی من فه زلم چیشه ن
شه مع جه مع پاک ئه نبیاو ئاده م / سه یده ل که ونه ین ره سول خاته م
جه ناب حه زره ت موسته فای مورسه ل / سه فه ری میعراج قاپی له م یه زه ل
عاقبت زمین با در آغوش گرفتن ذات مبارک ختمی مرتبت محمد مصطفی (ص) آسمان را محکوم و برتری خود را به اثبات می رساند… .
در خاتمه امید است که انجمن های ادبی شهر و دیارمان بیش از پیش در احیای آثار پیشینیان اهتمام کامل ورزند. ان شاء الله .
داعی خیر دوستان، انور مستوفی
خبرگزاری پاوه پرس،کاک انور مستوفی یکی از فرهنگیان به واقع فرهنگی دیارمان می باشد، که از خصوصیات اخلاقی و شخصیتی ویژه ای برخوردار است، همنشینی با آن بزرگوار بنحوی است که همیشه و همواره همچون کلاس درس پیام ها برای شنونده دارد.
دغدغه فرهنگی ایشان چنان است که حتی در بستر بیماری، تاب بر نیاورد و بر حسب وظیفه اجتماعی اش با مشاهده یادداشت جناب آقای حبیب اله مستوفی در وصف شاعر نام آوازه ی دیارمان، خاطرات گذشته اش بازآفرینی گردید و با تراوش حالات درونی اش ما را به فیض رساند.
بدیهی ست، سن وسال نتوانسته است محدودیتی را برای ورودشان به دنیای مجازی فراهم آورد، هرچند که می توان از فاصله کلمات حروف نوشتار در نگارش اش پی به وضعیت جسمی اش برد. موضوعی که ارزش کار آن استاد فرزانه را دو چندان می نماید.
به همین مناسبت ضمن تقدیر از اهتمام معمول آن استاد گرانمایه، از ایزد منّان، طلب صحت و سلامت را برای شان آرزو می نماییم.
ثبت دیدگاه