نوع نگرش آدمی به اشخاص و اشیاء،در قضاوت وی دربارهٔ آنها نقش اساسی دارد؛ راننده ای که در یک مسیر ناشناخته حرکت می کند، تابلوهای راهنمایی حتی از نوع بازدارنده را نشان دلسوزی و نوعدوستی مسئولان امر می داند و محال است کینه توزانه یا با خصومت دربارهٔ آنان داوری کند.
اگر شما به یک سرزمین مرزی رفته باشید، تابلوی«خطر مین،مراقب باشید!» را،حتی اگر مقداری محرومیت هم به شما تحمیل کند، نوعی لطف در حق خویش و ضامن تداوم شادی و تفریح تان می دانید؛ محرّمات الهی نیز حتی اگر سبب برخی محرومیت ها نیز بشوند، نه تضییع آزادی ما انسانها بلکه آغشته به شفقت خدای مهربان و برآمده از بنده نوازی او و ضامن حُرمت و خوشبختی ما هستند؛ پس بیایید همان گونه که نصب کنندگان تابلوهای هشدارآمیز و بازدارنده را سپاس می گوییم، با نگاهی ژرف تر و درکی دوراندیشانه تر دربارهٔ احکام بازدارندهٔ دینی قضاوت کنیم و از عمق جان،خدای متعال را شکر کنیم که با وضع احکام حکیمانه،خوشبختی و سربلندی ما را تضمین کرده است!
خدایا تو را سپاس!
شوکرم وه نەدان شوکرم وه دانت
شوکرم وه کاری کەس پێ نەزانت!
تشکر از ریز بینی و دقت استاد نکته دان.