تجربه تلخ بیکاری برای جوانان

رویا خسروی امروز همینطور که غرق در تفکر بودم و به این فکر می‌کردم، روزهای باقی مانده تا پایان برج را چگونه با اندک باقی‌‌مانده حقوقم سر کنم که هم مجبور نباشم پول قرض بگیرم و هم این روزها بگذرد،

‌وارد راه پله‌ خانه شدم و به محض ورود با خانم همسایه برخورد کردم. شاید برای هزارمین بار در این چند ماهی که از همسایگی ما می‌گذرد، درخواستش را تکرار کرد و من هم با شرمندگی همان جواب همیشگی را دادم؛‌ باور کنید در محل کار ما مدت‌هاست استخدام برای نیروهای جدید نداریم ولی اگر موردی بود حتما خبر می‌دهم. می‌گوید پسر بزرگم با مدرک فوق لیسانس،‌ پدر کوچکم هم با مدرک لیسانس و پایان خدمت چندین سال است دنبال کار می‌گردند و علیرغم تحصیلات دانشگاهی، ‌در این سال‌ها آنقدر بیکاری برایشان سخت شده که حاضرند هر کاری بکنند تا درآمدی داشته باشند. می‌دانم دخترش دانشجو است و او هم بیکار است و همگی در یک آپارتمان ۸۰ متری با مسمتری پدر بازنشسته‌شان با هم زندگی می‌کنند.  از چند ماه قبل که فهمید به قول قدیمی‌ها دست من به جایی بند است،‌هر بار مرا می‌بیند این درخواست را تکرار می‌کند، می گوید پسر بزرگم اگر کار پیدا کند حتما ازدواج می‌کند،‌ چه بسا اگر چند سال پیش درآمد داشت حالا فرزندش هم به دنیا آمده بود. اما نگرانی‌اش از پسر کوچکتر است، می‌گوید به هر دری که زده، کاری پیدا نکرده است و حالا دیگر امیدی ندارد که با حقوق بخورنمیری که شاید زمانی دستش را بگیرد بتواند زندگی کند. می گوید با دوستانی معاشرت می‌کند که او نگران است او را به راه خلاف بکشند و یا معتادش کنند.

در خانه را که باز می‌کنم علاوه بر مشکلات عدیده خودم،‌غصه آنها هم اضافه می‌شود. هر چند در خانواده خودمان هم چند جوان بیکار داریم اما اینکه همه فرزندان یک خانواده بیکار باشند واقعا معضلی است جانکاه. وقتی بیکاری بر شانه‌های جوانان سنگینی کند برخی به اشتباه در راه‌هایی می‌افتند که عاقبتی جز تباهی و ناکجاآباد نخواهد داشت و چه بسیار جوانانی که این روزگار را می‌گذرانند و گویی هیچ‌ مسئولی به فکرشان نیست. این همه برنامه توسعه و برنامه‌های کوتاه مدت و بلند مدت برای ایجاد اشتغال در نهایت سرانجام خوبی نداشته و همچنان بزرگترین مشکل جوانان در کشور ما بیکاری است.