در سایه آرامش قرآن

نویسنده: مبین نادری
برای هر کسی در زندگی ممکن است زمان هایی پیش بیاید که در آن اوقات در بحر مساله ای از مسائل زندگیش فرو برود.

مثلا برای یک دانشجوی علاقه مند همواره بحث ادامه تحصیل و کمیت و کیفیت آن مطرح است یا برای هر جوانی مساله ازدواج مطرح است و یا ممکن است مدتی آثار فرد مشخصی را بخوانیم و به کلی تحت تاثیر آن فرد قرار بگیریم. اینها بعضی از مواردی هستند، که به صورت طبیعی برای هر فردی ممکن است در زندگی پیش بیاید اما اگر میزان توجه به آنها و تفکر در آنها محدود نشود، اثر آنها در زندگی نیز ممکن است بیش از مقدار مورد نیاز شود. البته بی توجهی به این مسائل یا حداقل بی توجهی به بعضی از آنها نیز مشکلات و آفات خود را داشته و اثرگذاری خود را روی زندگی نشان می دهد. ولی معمولا افراط ها از جهت وضوح بیشترشان، نمایش بهتری از مشکلات هستند و از سوی دیگر با رفع افراط ها، تفریط هانیز مرتفع می شود چرا که این دو متعاقبا اتفاق می افتند.
سخن از فرو رفتن در بحر چیزی و افتادن در وادی تفکر در آن چیز است. سخن از معیار و میزانی برای توجه ها و تعمق ها است. سخن از راه و روشی است که عنان تفکر و توجه را به دست بگیرد و هر وقت توجه و تفکری خارج از اندازه و بدون منفعت صورت گرفت، آن را کنترل کرده و فرد را از آن وادی خارج گرداند. سخن این است که این کنترل کننده چیست؟ و چرا وجودش اهمیت دارد؟
مسافران یک کشتی که در دریایی بی کران و در شبی طوفانی حرکت می کند و از مسیرش منحرف شده، اطمینانی به رسیدن به مقصد ندارند و آرامش را رؤیایی دور و دست نیافتنی می دانند. عدم اطمینان به صحت مسیر و رسیدن به مقصد، آرامش هر مسافری را می گیرد حتی اگر مسافر راه طولانی زندگی باشد. اصلا هرچقدر مسافت طولانی تر باشد، سفر پرخطرتر و امکان انحراف بیشتر است و چه مسیری طولانی تر از مسیر زندگی است؟
در مسیر زندگی قرآن کنترل کننده و راهنمایی است که انسان را از بیراهه ها به بزرگراهی که آرامش مسافر را تضمین می کند، باز می گرداند. همنشین قرآن هر بار که بخواهد دچار افراطی شود و حدود را بشکند، قرآن به کمک او آمده، قدرت تشخیص او را تقویت کرده و هدف را بهتر از قبل به او می نمایاند تا همنشینش را به مسیر آرامش بازگرداند. برای آن کس که به علم توجه نمی کند، از علم سخن می گوید و برای کسی که توجهاتش بر مسائل علمی از حد گذشته است و می خواهد وارد ورطه مادیگرایی شود، از معنویات و از اراده حق تعالی سخن می گوید. برای کسی که تفکراتش غرق در مقطعی از زندگی چون ازدواج و تشکیل خانواده  (حتی به شرط صحت اصل آن) شود، سخن از کودکی، جوانی و کهن سالی و ضعف و قوت به میان می آورد تا از جزئی نگری مضر به کلی نگری مفید منتقل شود. زندگی و مرگ، خلقت، ازدواج، آفرینش آسمان و زمین، اختلاف زبان ها و رنگ ها، شب و روز، رعد و برق و توجه به آفریننده همه اینها را در کنار هم و یکجا ذکر می کند تا آنکس که به افراط بر یکی از اینها تمرکز کرده و سایر مفاهیم حیات بخش را فراموش کرده، متذکر شود و بداند فقط زمانی که به قرآن متصل است می تواند اطمینان به رسیدن به مقصد را داشته باشد و آرامشی را به دست آورد که حاصل توجهات و تفکرات متعادل و متناسب با نیازمندی های واقعی او است.
در واقع همنشین قرآن همواره مطمئن است که چیزی را که اهمیت داشتن دارد، از دست نداده و چیزی را که اهمیت داشتن ندارد، بی خود و بی جهت مورد توجه قرار نداده است و بدین سان در سایه آرامش قرآن زندگی می کند.