رێڤ جه رڤا، ژه ن و شوو بێنێ که یڵێ وه نه ژیوێنێ ئاذێ ژیوه یوی وه ش شا بێ و به فه رێحه روژگاری ویرنێ نێ ، چوون که رگێ وه شا بێ هێڵێ تڵه ینێ که رێ .
که رگێ هێڵه تڵه ینه،چن روێ جارێو هێڵو که رێ و پیاکه به فه رێحه وه هێڵه که ی به رێ په ی بازاریو وره شش ، شۆ نیشه ره به پووڵه که یش هه ر چێو شا گه ره ک بیا یا ئه سانێ و ئارێوه په ی۷ یانه ی.
وه ئه پیسه ، رۆژگاروو ئاذیشا به وه شی ویریێ
نه خه م و نانێ شا بی نه خه م و ئاوێ!
رێڤ شا پیا که ته ما عه ش که رذه ، فکریانه چی ماتڵێ با ئی که رگێ هێڵێ که رۆ . یه ک جار بلا شۆنۆ گرذوو هێڵا له مۆ که رگه کێ و یه ک جار به ر شا بارا و به رۆ شا بازار و وره شۆشا و به پووڵه که شا دوله من بۆ . پیاکه چرا وه ژه نه کێش و واتش:«فکرێو دانش سه ره مه نه ،چێوڤ هه ن کێ ئه گه ر وه ش بۆ دۆ ڵه مه نێ بیمێ .ئا وه وخته متاومێ خاوس ته رین یانو دنیای وه ش که رمێ، خاس ته رین لیباسێ که رمێ نه و له زه تی ته رین چاشتێ بورمێ.»
ژه نیه کێ واتش :«چه نی؟ ئینه کێ فره وه شا!» پیا که نه ق شه که ش واتش په ی ژه نه کێش . ئاذێ چه قه بوو ڵش که رد .
پیا که پیا که که ر گه گیش گێر ته و واتش:«من تڵاو دلێ له موو ئی که رگێ به رما روو . چی ئێمه مشۆ ماتڵێ بیمێ کۆچه کۆچه ی تڵا ما دۆ ئیمه گڕذ ی پێوه ره به رما رمێ و به پووڵه که یش گڕوو ئا چێوا مسانمێ .»
ژه نه کێ واتش :«فکریوی وه شا ! وه ش که ره گۆرج به.»
پیا که به کارده تێژه کێش له م و که رگه بێ ده سه ڵاته کێش هۆر دڕته تا تڵاو دله کێش به ر باروو به ڵامتڵه یو نه بێ دلێ له مۆ که ر گه کێ نه . شۆنۆ ئا نه یه ره ، ئاذێ هێڵه تڵه ینه که یچشا جنه بی و تا ئاخروو ژیواییشا خه فت شا وارذ په یش!!!
- نتیجه گیری :
طمعکاری انسان را به ورطه نابودی می کشاند . گاهی خداوند روزی انسان را زیاد می کند اما حرص و طمع انسان این وسعت روزی را از او باز می ستاند .
چنین افرادی وضع بد پیشین خود را فراموش می کنند وبجای قناعت طمع ورزی می کنند که این باعث میشود هرآنچه دارند نیزنابود شود.
پس باید از دو خصلت ناپسند که دنیا وآخرت انسان را از بین میبرد دوری جست یکی طمع وآن دیگری ناشکیبایی
ثبت دیدگاه